به نقل از «خبرآنلاین»

در سوگواری جمعی چه اتفاقی برای ما و کودکان‌مان می‌افتد؟

تاریخ انتشار: ۱۲ مهر ۱۴۰۱ | کد خبر: ۳۶۱۲۸۷۴۴

شادی و غم دو بخش جدا نشدنی از سرشت هر انسان هستند. گاه می‌خندیم و گاه اشک می‌ریزیم. اما مهم این است که بر غم و سوگ جمعی تسلط داشته باشیم. این تنها ما نیستیم که سوگوار می‌شویم. کودکان، تمام حواس‌شان به ما است. آنها هم، همپای ما غم را به داخل قلب‌شان راه می‌دهند و نه تنها برای غم و اشک‌های ما ناراحت می‌شوند بلکه در روند زندگی کودکانه خود اخلال ایجاد می‌کنند.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

پس باید تا آنجای که می‌توانیم؛ خود را از گرداب ناامیدی نجات دهیم. با ما در این مطلب همراه شوید تا راه رسم سوگواری را بیاموزیم.

سوگواری جمعی چه بر سر کودکان‌مان می‌آورد؟

کودکان نسل جدید دارای هوش فوق العاده ای هستند اما این دلیل نمی‌شود تا آنها را وارد سوگ جمعی کنیم و برایشان از ناراحتی‌ها بگوییم. والدین در این شرایط باید هوشمندانه عمل کنند تا کودکان از اخبار بد دور بمانند. نحوه واکنش کودکان به سوگواری جمعی متفاوت است. آنها ممکن است بازی را تبدیل به گریه کنند. بازی راهی برای کنار آمدن با احساسات آنهاست.

اگر کودکان در این شرایط بیش از اندازه باشند و والدین خود را سوگوار و غمگین ببینند؛ ممکن است عصبانی شوند، احساس ناراحتی کنند، مضطرب شوند و همچنین کوچکتر از خودشان رفتار کنند. مهم است که به کودک خود کمک کنید تا احساسات خود را بیان کند.

گفتن داستان یا نگاه کردن به تصاویر و نقاشی کردن، می‌تواند به کودکان کمک کند تا از این شرایط دور بمانند. همچنین، ابراز غم و اندوه خود به بچه‌ها اجازه می‌دهد تا بدانند غمگین بودن اشکالی ندارد. اگر به مدتی تنهائی نیاز دارید، سعی کنید اقوام یا دوستانی را پیدا کنید که بتوانند زندگی فرزندتان را تا حد امکان عادی نگه دارند.

اینکه فرزند شما چگونه رفتار می‌کند و شما چگونه پاسخ می‌دهید به سن او بستگی دارد. اطلاعاتی بیش از آنچه که می‌توانند درک کنند ارائه ندهید. اگر متوجه شدید که فرزندتان به طور غیرعادی ناراحت به نظر می رسد و قادر به مقابله با اندوه نیست، یک درمانگر می‌تواند کمک کند.

واکنش به سوگ جمعی

طیف وسیع و گیج کننده‌ای از احساسات ممکن است پس از سوگ جمعی به سراغتان بیاید. گریه، مشکلات خواب، تغییر در اشتها یا عدم بهره‌وری در کار اینها تجربیاتی است که شما را رها نمی‌کند. احساسات ممکن است بسیار شدید باشد و فرد سوگوار ممکن است نوسانات خلقی داشته باشد. اینها همه واکنش‌های طبیعی هستند.

دوره مشخصی ندارد

به گفته موسسه ملی سرطان، بهبودی سوگواری جمعی در یک دوره زمانی مشخص اتفاق نمی‌افتد. در سوگ جمعی، علائم کمتر رخ می‌دهد و با گذشت زمان کمتر احساس می‌شود. برای اکثر افرادی که سوگواری جمعی دارند، علائم بین شش ماه تا دو سال شروع به کم شدن می‌کند.

آیا همه مراحل خاصی از سوگواری جمعی را دنبال می‌کنند؟

پنج مرحله غم و اندوه، انکار، عصبانیت، افسردگی و پذیرش الگویی بود که الیزابت کوبلر راس روانپزشک در کتابش درباره مرگ و مردن ارائه کرد. این مدل در ابتدا مردم را توصیف می‌کرد که با بیماری‌های لاعلاج خودشان کنار می‌آمدند، اما برای توصیف همه اشکال از دست دادن گسترش یافت. کار بعدی نشان داده است که مردم به روش‌های مختلف و متنوع غمگین می‌شوند و «راه درستی» برای غصه خوردن وجود ندارد.

در حوزه روانشناسی، فشارهای روانی و مشکلات به دسته‌های مختلف تقسیم می‌شوند که در بعضی مواقع آدمی با استفاده از توان و استعداد خود یا دیگری‌، می‌تواند آنها را حل کرده یا تغییر دهد و بعضی مسائل هم هست که صرفاً نمی‌توان از آن فرار کرد.

افسردگی بعد از سوگ طبیعی است

سوگواری جمعی مقوله مهمی است که می‌تواند نه تنها یک نفر بلکه کل جامعه را در غم فرو برد. نحوه مواجه با سوگ و چگونگی فرایند سوگواری جمعی مستلزم یادگیری مهارت‌های سوگواری است. افسردگی بعد از سوگ طبیعی است، فراگیری نحوه مواجهه با فقدان به ما کمک می‌کند تا این دوران را سریعتر پشت سر بگذاریم.

ذهن خود را با کار مشغول کنید

سعی کنید در شرایط سوگواری جمعی سر خود را با کارهای هنری مشغول کنید. کارهای هنری علاوه بر آرامش بخش بودن به شما فرصت تحلیل می‌دهند. یا حتی اگر چیزی هست که حتی لحظه‌ای به‌شما تسکین و آرامش می‌دهد، به‌سمتش حرکت کنید؛ فرقی نمی‌کند چه باشد. پیدا کردن فرصت استراحت در سوگ تقریباً غیرممکن است. اما این فرصت‌های گاه به گاه ضروری‌اند.

۲۳۳۲۳۳

کد خبر 1680232

منبع: خبرآنلاین

کلیدواژه: افسردگی کودکان سوگواری جمعی سوگ جمعی

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت www.khabaronline.ir دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «خبرآنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۶۱۲۸۷۴۴ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

«شهر آفتاب مهتاب» اتفاقی آوانگارد در تئاتر دهه ۴۰

به گزارش خبرگزاری مهر، نهمین برنامه از سلسله جلسات نمایش فیلم تئاترهای شاخص با همکاری مشترک انجمن صنفی منتقدان، نویسندگان و پژوهشگران خانه تئاتر و سینماتک خانه هنرمندان ایران، چهارشنبه ۱۲ اردیبهشت ۱۴۰۳، به نمایش فیلم تئاتر «شهر آفتاب مهتاب» به نویسندگی علی حاتمی و کارگردانی عباس جوانمرد (محصول ۱۳۴۵) اختصاص داشت.

پس از نمایش این فیلم تئاتر، نشست نقد و بررسی آن با حضور عباس غفاری (میزبان) و سیدمحسن حسن‌زاده (منتقد تئاتر) برگزار شد.

عباس غفاری در این برنامه گفت: این نمایش جز اولین تجربیات علی حاتمی در ادبیات فارسی و شعر کهن است. او در ادامه نیز در آثار دیگر چنین تلاشی را پی می‌گیرد و آثار مهمی را خلق می‌کند. «شهر آفتاب مهتاب» از جمله آثاری است که فقط برای ضبط تلویزیونی آماده شده و روی صحنه نرفته است.

سیدمحسن حسن‌زاده در ادامه این برنامه گفت: اگر بخواهیم درباره این نمایش صحبت کنیم باید در ۲ سطر بگویم که این اثر اتفاق بزرگ و سترگی در تاریخ نمایش ما است. زیرا پیشنهاد جدیدی در متن و کار گروهی در آن اتفاق می‌افتاد. البته اگر بخواهیم تنها با دیدن این نمایش، گروه هنر ملی را قضاوت کنیم، کم لطفی کرده‌ایم. زیرا این اثر تنها یکی از تجربیات گروه هنر ملی و از پیشنهادات آقای جوانمرد در آن زمان بوده است. در حقیقت پیشینه تشکیل گروه هنر ملی که به میانه دهه سی بر می‌گردد، اهمیت بیشتری دارد. زیرا اگر به این اتفاق از منظر تاریخی نگاه کنیم، باید بگوییم آنها در آن زمان پیشنهاد جدید، بدیع و حتی آوانگاردی را اراdه کرده‌اند و از همین رو باید مورد توجه قرار گیرند.

وی افزود: لازم است بگویم که شرایط هنرهای نمایشی ما تا پیش از سال ۳۲، خیلی نمود و گستردگی نداشته است. به هر حال همه این شکل از فعالیت‌ها در خیابان لاله‌زار و در تئاتر فردوسی، تئاتر دهقان و تماشاخانه‌های کوچکی چون تئاتر نصر با متون غربی و ترجمه شده‌ای که معمولا خود مرحوم نوشین (به عنوان چهره شاخص آن عصر که تئاتر فردوسی را پایه‌گذاری می‌کند)، آنها را آماده می‌کرده، جریان داشته است. بنابراین تمام آنچه که از آن زمان به ما ارث رسیده است، متون غربی ترجمه شده‌ای است که پیشنهاد اجرایی به آن صورت نداشته است. شاید بتوان گفت که متون ادبی هستند که انگار برای اجرا رفتن ترجمه نشده‌اند. آقای جوانمرد در مصاحبه‌ای می‌گوید: «نوشین خودش واژه‌ها را کمی صیقل می‌داد و باتوجه به تجربه و آگاهی که داشت آماده می‌کرد که در زبان بازیگر بگردد تا بتواند واژگان را به صورتی ادا کند که آن طمطراق و عصا قورت داده‌گی که آن زمان روی صحنه در بازی بازیگران نمود داشته، کمتر شود. البته او نیز به اینکه متون غربی مرجع اصلی فعالیت هنرهای نمایشی ماست، اعتقاد داشته است.» با این همه این اتفاق تا بعد از کودتای ۲۸ مرداد ادامه پیدا می‌کند.

این منتقد تئاتر در ادامه بیان کرد: بعد از کودتای ۲۸ مرداد با آتش کشیدن تئاتر سعدی و تعطیلی کلی هنرهای نمایشی در آن مقطع زمانی، جمع کوچکی به صورت اتفاقی در منزل شاهین سرکیسیان جمع می‌شوند. اکثر این افراد در آن زمان هنرجویان هنرستان هنرپیشگی بودند که از بد اتفاق به کودتای ۲۸ مرداد برخورد کرده و تمام آموخته‌های آن‌ها بی‌ثمر و بی‌نتیجه مانده بود. در حالی که عطش کار کردن و تجربه کردن را داشتند. عباس جوانمرد، علی نصیریان، فهیمه راستکار، جمشید لایق، اسماعیل داورفر، خجسته کیا تعدادی از افراد حاضر در آن جمع بودند. وقتی امروز ما به تجربیات و اتفاقاتی که در آن منزل از سر گذرانده می‌شود، نگاه می‌کنیم، می‌توانیم بگوییم که آنجا یکی از جایگاه‌ها و پایگاه‌هایی است که بسیار در تاریخ هنرهای نمایشی ما اثرگذار است. زیرا از دل آن پیشنهادهایی بیرون آمده و اجرایی می‌شود که بعدها مشخصا می‌تواند اثرگذار باشد و جریانی را در هنر تئاتر ایجاد کند.

حسن‌زاده در ادامه گفت: آنچه که از عباس جوانمرد نقل می‌شود و ما به استناد آن می‌توانیم به واژگانی چون تئاتر مردمی و ملی برسیم؛ سال‌هاست بر سر زبان‌ها بوده و از سوی دولت‌های مختلف با آن بازی می‌شود تا به تعریفی برسند ولی اساسا شاید رسیدن به یک تعریف بزرگ‌ترین اشتباهی است که در این زمینه در حال رخ دادن است. در واقع این واژگان ماحصل تلاشی است که در این چند سال در منزل شاهین سرکیسیان اتفاق می‌افتد. البته شاهین سرکیسیان هم بسیار به متون غربی اعتقاد داشته است و از همین رو شروع به کار کردن این متون می‌کند اما آنها جایی برای اراdه آنچه که تجربه کرده‌اندT ندارند. بنابراین همان منزل کوچکی را که در خیابان رشت با مادر خود زندگی می‌کند، تبدیل به محفل تمرین، گعده و گفت‌وگو و صحبت می‌کند. اما این تجربیات بی‌نتیجه بوده و به صحنه ختم نمی‌شود.

وی ادامه داد: عباس جوانمرد، به این پیشنهاد فکر کرده و به سراغ یکی از متون هدایت می‌رود و متن داستان «درد و دل‌های آ میز یدالله» را تبدیل به نمایشنامه «محلل» کرده و آن را با علی نصیریان شروع به تمرین می‌کنند. در حقیقت در آنجا این تلنگر که ما در متن نمایشی به زبان جدیدی برسیم که بتواند با گستره بیشتری از مردم عادی ارتباط برقرار کند، زده می‌شود. بنابراین تلاش برای رسیدن به این زبان در مقابل زبان ترجمه‌ای که در آن زمان وجود داشته، نقطه‌ای می‌شود که تحول اولیه را ایجاد می‌کند.

وی افزود: عباس جوانمرد می‌گوید که برای رسیدن به این زبان و در حین تمرین‌ها، با علی نصیریان به مناطق جنوب شهر می‌رفتند تا ببینند که مردم عادی چطور صحبت می‌کنند و متوجه شوند که چطور می‌شود آنها را به کلام نمایشی یا دیالوگ درآورد. در نهایت فرجام این اتفاق تبدیل به اجرایی می‌شود که به دعوت مرحوم خانلری در دانشگاه تهران روی صحنه می‌آید. جوانمرد می‌گوید وقتی اجرا تمام شد، کل سالن فردوسی دانشگاه تهران در حیرت فرو رفته بود. چون آن مراسم مربوط به بزرگداشت صادق هدایت بود و قسمتی از آن به اجرای متن «محلل» اختصاص داشت. جوانمرد می‌گوید بعد از این سکوت، وقتی نور روی ما آمد، تماشاگران بدون درنگ ایستادند و شروع به تشویق ما کردند. حتی آقای سرکیسیان هم بعد از دیدن این تشویق باور کرد که ما می‌توانیم به سراغ زبان و کاراکترهای دیگری در متون نمایشی خود برویم.

این منتقد تئاتر در پایان صحبت‌هایش بیان کرد: آنها در موقعیتی این کار را انجام می‌دهند که هیچ پیشنهاد جدید و زبان متفاوتی غیر از آن زبان ترجمه‌ای روی صحنه نرفته بوده است. به این ترتیب روشنفکران آن زمان ناگهان با شکل تازه‌ای از اجرا و زبان مواجه می‌شوند. در واقع این نقطه شروعی بوده است که علی نصیریان و عباس جوانمرد تصمیم می‌گیرند تا فاز خود را از گروهی که سرکیسیان دور خود جمع کرده بود، جدا کنند و روی نمایش‌هایی کار کنند که قرار است تصویری از جامعه و مردمان خودشان ارایه دهد. این جسارت در آن مقطع زمانی به قدری اهمیت داشته است که باید بگویم شاید همین اتفاق سبب شده تا ما به مرور زمان با نمایشنامه‌نویسان و گروه‌هایی مواجه شویم که از دل این تجربه اعتقاد پیدا کردند که می‌شود اتفاق دیگری را رقم زد.

کد خبر 6095470